مقدمه : نوزادان نارس و کم وزن، از گروه های در معرض خطر در جامعه هستند و بعد از ترخیص، آسیب ­ پذیری بیشتری را نسبت به نوزادان رسیده تجربه می ­ کنند، و نیازمند مراقبت های ویژه می باشند .

  هدف : هدف از طرح ترخیص، آماده سازی خانواده­ها برای به عهده­گیری مراقبت کامل از نوزاد نارس در هنگام رفتن به خانه است . پژوهش حاضر با هدف تأثیر اجرای طرح ترخیص، بر رضایتمندی مادران نوزادان نارس بستری انجام شد.

  روش : این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی است که بر روی 92 مادر دارای نوزاد نارس 36-32هفته بستری در بخش نوزادان و مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان الزهراء تبریز در سال92 انجام شد. طرح ترخیص برای مادران گروه آزمون انجام شد، و مادران گروه شاهد، مراقبت­های معمول بخش را دریافت کردند. میزان رضایتمندی مادران دو گروه در دو مرحله پذیرش و ترخیص سنجیده شد. برای جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه رضایتمندی والدی(در مقیاس لیکرت) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS _v.16 و آزمون­های تی­تست و کای­دو در سطح معناداری 05/0 انجام شد .

  یافته­ها : مقایسه میانگین نمرات مادران شرکت کننده قبل از اجرای طرح ترخیص بین گروه آزمون و شاهد به ترتیب با میزان 60/39 و58/34 بود که معنادار نبود اما بعد از مداخله اختلاف نمرات قبل با بعد بین دو گروه آزمون و شاهد به ترتیب 95/45 و 80/36 بود که از نظر آماری تفاوت معناداری مشاهده شد(000/0)= p

  نتیجه­گیری : اجرای طرح ترخیص،افزایش میزان رضایتمندی مادران نوزادان نارس را به همراه دارد. طرح ترخیص، عنصری بنیادی در ایجاد انتقال از جایگاه مراقبتی حاد به خانه است. بنابراین اجرای طرح ترخیص تأثیر مثبتی روی پیامدهای بیمار و تعهد و سازگاری خانواده بعد از بازگشت به خانه دارد .